Als technologie steeds meer op mensen begint te lijken
Als technologie steeds meer op mensen begint te lijken dan is het nog belangrijker om te blijven onderzoeken wat het betekent om mens te zijn.
Techniek wordt ontwikkeld om menselijke vaardigheden uit te breiden of te versterken. Dat gebeurde al met bijvoorbeeld het mes (tanden), het kommetje voor de soep (handen), de stoommachine (spieren) en de computer (rekenkracht en geheugen).
Een smartphone is net een gezicht met ogen die zien, oren die horen, een mond die spreekt en een geheugen met kennis. De recente ontwikkelingen binnen de generatieve AI laten zien dat ook het domein van de creativiteit (afhankelijk van de definitie) steeds meer door de techniek wordt toegeëigend.
Met het oog op de toekomstige generatie houden me de volgende vragen bezig: Wat blijft er nog voor ons over? En wat voor soort technologie willen we ontwikkelen om wat in ons te uit te breiden of te versterken?
Vragen die gaan over wat het betekent om mens te zijn.
In Het Grote Spiegelbos staan zes verhalen waarin ik drie dieren opvoer die elk menselijke eigenschappen heb gegeven. Precies zoals de oude fabels ons iets leren over onszelf.
Lux de vuurvlieg is slim en kan met het lichtje op haar lijf in het donkere bos op zoek naar kennis en informatie. Soms komt ze in haar zoektocht op plekken waar het spannend is en liever niet had willen komen. Met deze kwaliteit weet ze als geen ander oplossingen voor problemen te vinden.
Meta de vlinder is altijd vrolijk en snel enthousiast. Ze is kleurrijk en fladdert van het een naar het andere. Haar contact is intens maar ook vluchtig. Met haar kwaliteit weet ze vrolijkheid te brengen en andere uit te dagen om op avontuur te gaan.
Ten slotte hebben we Sonna de krekel. Voor hem hoeft het allemaal niet zo spectaculair. Hij houdt van rust en regelmaat en luistert graag vaak naar de dezelfde liedjes. Met deze kwaliteit laat hij de schoonheid van het kleine zien en daagt hij de anderen uit om vraagstukken rustige en zorgvuldig in overweging te nemen.
Verhalen zijn magisch! Tijdens het vertellen is er een gedeeld moment van aandacht en concentratie. Iedereen hoort hetzelfde en toch iedereen heeft zijn eigen interpretatie en gevoelens bij.
En de kinderen? Die zoeken tijdens de kunstzinnige opdrachten naar oplossingen zoals Lux dat zou doen, dansen door de ruimte als Meta en herkennen patronen en herhaling zoals Sonna. Niet om te worden zoals de dieren uit het Spiegelbos maar om iets in zichzelf in de karakters te herkennen en zo te onderzoeken wat het betekent om mens te zijn.
